Πρωτες υλες
Η μελέτη όλων των διαθέσιμων πηγών δείχνει πως στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε και χρησιμοποιούνταν μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών (φυτικές, ζωικές, μεταλλικές, ακόμα και ορυκτές) για την κατασκευή υφασμάτων, κάτι που υποδεικνύει πολύ καλή γνώση τόσο του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και των χαρακτηριστικών της κάθε διαφορετικής ίνας. Η ανακάλυψη καταλοίπων υφάσματος και τσόχας από όχι ακόμα ταυτοποιημένες φυτικές ίνες στην προϊστορική πόλη του Ακρωτηρίου στη Σαντορίνη υποδεικνύει μάλιστα ότι το φάσμα των ινών που χρησιμοποιούνταν στα υφάσματα θα μπορούσε να είναι πολύ ευρύτερο απ’ αυτό που έχουμε αναγνωρίσει ως τώρα. Τούτο επιβεβαιώνεται και από την ανακάλυψη μιας απανθρακωμένης ταινίας της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στα Χανιά που συνδυάζει τρία διαφορετικά υλικά: λινάρι για το στημόνι, μαλλί αίγας για το υφάδι και ίνες τσουκνίδας για το διακοσμητικό υφάδι.
Η μελέτη των αρχαίων κειμένων, καθώς και των καταλοίπων υφάσματος μας δείχνει ότι, όπως και σήμερα, πολλές φορές γινόταν συνδυασμός διαφορετικών υλικών στο ίδιο ύφασμα. Εκτός από την ταινία από τα Χανιά υπάρχουν κατάλοιπα υφασμάτων της κλασικής εποχής από λινάρι και μαλλί προβάτου από τον Κεραμεικό.
Η ίδια άνεση και ποικιλία παρατηρείται και στην εύρεση και χρήση χρωστικών ουσιών για τις βαφές των υφασμάτων. Οι αρχαίες πηγές μας πληροφορούν για την χρήση μεγάλης κλίμακας καθημερινών φυτών όπως το χαμομήλι, το ρόδι ή το κρεμμύδι, αλλά ταυτόχρονα και για την χρησιμοποίηση τεχνικά πολύπλοκων βαφών, όπως το κερμέζι και η πορφύρα, που απαιτούν πολύ μεγάλη ποσότητα πρώτης ύλης, ειδική τεχνογνωσία και ειδικευμένους βαφείς. Οι χρωστικές ουσίες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη βαφή επεξεργασμένων ινών, κλωστών ή και ολόκληρων υφασμάτων, αλλά και για ζωγραφική πάνω σε ύφασμα ή βαφή συγκεκριμένων τμημάτων υφασμάτων με την τεχνική της εγκαυστικής.