Συνθηκες διατηρησης/ευρεσης
Μέχρι τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας και εκτός από τις ανακαλύψεις ορισμένων υφασμάτων στα μέσα του 20ου αιώνα, όπως λόγου χάρη του υφάσματος της Ελευσίνας, η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι στην Ελλάδα δεν ανακαλύπτονται υφάσματα λόγω του κλίματος που δεν βοηθάει στην διατήρησή τους. Ώστόσο, η εικόνα αυτή έχει αλλάξει, από τη στιγμή που άρχισαν να εντοπίζονται όλο και περισσότερα υφάσματα, αρχικά με τις ανασκαφές για την κατασκευή του Αττικού Μετρό. Σπαράγματα τις περισσότερες φορές πολύ μικρών διαστάσεων, διατηρούνται στην πλειονότητά τους σε ορυκτοποιημένη μορφή εξαιτίας της επαφής τους με μεταλλικά αντικείμενα. Τα ορυκτοποιημένα υφάσματα μπορούν πλέον να μελετηθούν με μια νέα μέθοδο που αναπτύχθηκε στα Εργαστήρια του Μουσείου του Λούβρου και συνδυάζει το οπτικό με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης. Σήμερα υπάρχει ένα corpus πάνω από 100 υφασμάτων από τον ελλαδικό χώρο που χρονολογούνται από την Νεολιθική ώς και τη Βυζαντινή εποχή.
Τα υφάσματα που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από ταφικό περιβάλλον, δεν είναι δηλαδή αντιπροσωπευτικά όλης της παραγωγής, αλλά αποτελούν συγκεκριμένο και σαφές σύνολο. Τα χαρακτηριστικά τους μαρτυρούν τις προδιαγραφές των ταφικών υφασμάτων της εποχής, οι οποίες ήταν αρκετά συγκεκριμένες και σε πολλές περιόδους καθορισμένες δια νόμων. Γι’ αυτόν το λόγο παρατηρούμε μεγάλη ομοιομορφία στα τεχνικά χαρακτηριστικά, όπως πρώτες ύλες, τεχνική γνεσίματος, ύφανσης κτλ.